Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | تصور کنید در یک پایتخت اروپایی غذا بخورید که زبان محلی را نمیدانید. پیشخدمت انگلیسی کمی حرف میزند، اما به وسیله قلاب و یا هر کدام از شما ترتیبی میدهد که چیزی را روی منو سفارش بدهید که شما تشخیص میدهید، غذا بخورید و هزینه کنید. اما اکنون به جای آن، پس از یک پیادهروی نادرست، شما را در یک روستای آمازون از دست خواهید داد. مردم آنجا نمیدانند چه باید بکنند. شما فقط از حرکات جویدن لذت میبرید که برای زبان ابتدایی شما اشتباه میکنند. زمانی که دستان خود را برای نشان دادن تسلیم بالا میآورید، آنها فکر میکنند که شما حمله را آغاز میکنید. برقراری ارتباط بدون یک زمینه مشترک دشوار است. برای مثال، سایتهای رادیو اکتیو باید دهها هزار سال دستنخورده باقی بماند، با این حال، با توجه به اینکه انگلیسیها تنها ۱۰۰۰ سال پیش برای بسیاری از سخنگویان مدرن خود برای ایجاد هشدارهایی برای همراه کردن زبالههای هستهای دست و پنجه نرم میکنند. کمیتههایی که مسئول انجام این کار بودند، همه چیز را از خارهای تیز بتون گرفته تا "جیغ" مونک تبدیل به گیاهانی که به طور ژنتیکی اصلاح شدهاند تا تبدیل به آبی هشدار دهنده شوند. هیچ یک از آنها تضمینی برای آینده نیست. برخی از افراد مشابه که در این پیامهای محل کار میکنند نیز بخشی از چالش بزرگتری هستند: برقراری ارتباط با زندگی ماورای عالم خاکی. این موضوع "زبانهای فرازمینی" است، کتابی جدید نوشته دنیل اوبرهاوس، یک روزنامهنگار در روزنامه عجیب. هیچ چیز در مورد این که چگونه فرازمینی ممکن است اطلاعات را به دست آورد، شناختهشده نیست. دو of که در اوایل دهه ۱۹۷۰ با پایونیر ۱۰ و ۱۱، دو سفینه فضایی ارسال شدند، یک انسان برهنه و یک نقشه خشن برای یافتن مواد اولیه زمین را نشان دادند، اما حتی این فرض را هم میکند که موجودات فضایی میتوانند ببینند. از آنجا که چنین کاری بیش از یک فرصت بسیار کوچک برای یافتن وجود ندارد، برنامههای رادیویی از زمین، سفر با سرعت نور، احتمال بیشتری برای برقراری ارتباط دارند. اما به عنوان یک رادیوی زمینی باید با فرکانس مناسب تنظیم شود، بنابراین باید در بین ستارهای باشد. چطور موجودات فضایی بر روی این مساله درست رخ خواهند داد؟ پلاک پایونیر به شکل یک نمودار اولیه از یک اتم هیدروژن، و قطبیت مغناطیسی آن در فواصل زمانی منظم، با فرکانس ۱، ۴۲۰ مگاهرتز، ایجاد میکند. از آنجا که هیدروژن فراوانترین عنصر در جهان است، امید این است که این طرح میتواند به عنوان یک شماره تلفنی عمل کند. |